Namiętność może być niewypowiedzianie piękna, gdy dzięki poskromieniu, podporządkowaniu i uświadomieniu staje się znowu ślepa i szalona. Grożąc zniszczeniem ratuje sama siebie.
Kto żyje pozbawiony namiętności, nie żyje wcale.
Kto ją nieustannie pohamowuje, żyje połowicznie.
Kto zaś z nią idzie na dno, ten przynajmniej żył.
Kto ją wspomina ma przed sobą przyszłość.
Ale nic prócz przeszłości nie pozostało temu, kto ją odegnał.