Adam Stanisław Naruszewicz (ur. 20 października 1733, zm. 8 lipca 1796) - polski historyk i poeta, jezuita, biskup, senator.
Studiował w szkole jezuickiej w Lyonie, po powrocie do kraju objął profesurę w Akademii Wileńskiej, a potem Collegium Nobilium. Od 1770 był redaktorem "Zabaw przyjemnych i pożytecznych".
Bliski współpracownik króla Stanisława Augusta Poniatowskiego, zwolennik Konstytucji 3 maja. Po przystąpieniu króla do Targowicy zgłosił także swój akces do niej, jednak z zastrzeżeniem że nie będzie sprawował jakichkolwiek funkcji publicznych.
Pisał dzieła historyczne i wiersze. W jego twórczości dominuje klasycyzm, ale widać ślady barokowych skłonności do komplikowania form. Uznanie przyniosło mu tłumaczenie na język polski Tacyta oraz napisanie takich dzieł jak Historia narodu polskiego czy Dzieje prehistoryczne.
Od 1775 był biskupem koadiutorem smoleńskim (ze stolicą tytularną Emaus), a od listopada 1788 formalnym ordynariuszem diecezji smoleńskiej. W listopadzie 1790 został przeniesiony na biskupstwo łuckie.